کد مطلب:29231 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:92
4011. او كه از شاعران بزرگ قرن سوم است، می گوید: قرآن به فضل آل محمّد، زبان گشوده است و در میان آنان، ولایت علی را منكر نگشته است؛ ولایت برگزیده از میان بهترین ها؛ آن كه پس از پیامبرصلی الله علیه وآله، راستگو و دوست داشتنی بود. هنگامی كه به وقت نمازِ او درویش آمد دست و بازویش را با میل به سویش دراز كرد. درویش، انگشتر را از انگشت او بیرون كشید بخشش كریمِ بخشنده، فرزند بخشنده. و خدای رحمان در قرآن خود، وی را ویژه ساخت هركس افتخاری چون او دارد، آن را نام ببرد. خدا و رسولش ولیّ شما هستند و مؤمنان نیز. هركه می خواهد، منكر باشد. خداوند، فردای قیامت، دشمن او خواهد بود و خداوند در وعده هایش تخلّف نمی كند.[2]. 4012. و نیز سروده است: خوشا به بیعت احمد و وصیّ او منظورم ولیّ مان، امامِ مورد حسد قرار گرفته است. مقصودم كسی است كه محمّدِ پیامبر را یاری كرد پیش از همه، در حالی كه نوجوان و تازه كار بود. مقصودم كسی است كه غم ها را زُدود و در جنگ به هنگام رو به رو شدن، نمی هراسید. مقصودم آن موحّد پیشِ از همه موحّدان است كه نه بتی را پرستید و نه سنگی را.[3].
.
بُحْتُری گفته است:«دعبل در نظر من از مسلم بن ولید در شعر، قوی تر است» و جاحظ گفته كه از دعبل بن علی شنیدم كه می گفت:«شصت سال عمر كردم و هیچ روزی نیامده است، مگر آن كه در آن، شعری گفته ام». وی در سال 246 ق، در كهن سالی در اطراف اهواز، مظلومانه به شهادت رسید و به شوش منتقل و در آن جا دفن شد (ر. ك:الغدیر:363/2).